Als mensen voelen we ons boven de dierenwereld verheven, omdat we tot denken in staat zijn. Dat zou ons humaner maken, beter in staat om leven-en-laten-leven vorm te geven door ons mededogen en invoelingsvermogen. Wie net al ik de dagelijkse praktijk kent, weet dat het er in de werkelijkheid behoorlijk anders aan toe kan gaan. Dan doen haantjes (m/v) zich zo sterk gelden, dat ze hun prooien verbaal afslachten zonder dat die tot voedsel hoeven dienen. Maar wat drijft ons daar dan toe en, belangrijker, kan dat ook anders?
Basisregels schieten tekort
Een groot deel van ons leven communiceren we met anderen: iedereen doet het. We delen onze gedachten en proberen die van anderen te begrijpen. Voor een deel communiceren we om informatie over te dragen en om elkaar op de hoogte te brengen van wat er in ons leeft. Soms gebeurt dat eenzijdig en ongenuanceerd, want als jij alleen maar wilt mopperen is dat niet ‘communiceren’ maar je hart luchten…
