In vrijwel iedere organisatie wordt geklaagd. Over de werkdruk, over de gang van zaken, over het management, over hoe vroeger alles beter was. Vooral organisaties waar vakspecialisten en managers op gespannen voet met elkaar leven zijn wat dat betreft berucht.
Geklaag wordt vaak opgevat als een gebrek aan motivatie, maar is het dat ook? Of wijst geklaag er juist op dat bepaalde elementaire behoeften van medewerkers niet worden vervuld? Is het mogelijk dat geklaag niet wijst op een gebrek aan motivatie, maar juist op een overmaat aan betrokkenheid die de medewerkers nergens kwijt kunnen? Als dat zo is, dan liggen er gouden kansen voor een verandertraject dat wordt ingezet volgens het principe relatie eerst, veranderdoel daarna.
