Na mijn positieve ervaringen in New York heb ik voor een Amerikaanse website een artikel geschreven over de opvallende verschillen in 'business culture'.
Mij is ook opgevallen dat New Yorkers meer passie voor hun werk hebben, kunnen netwerken als de beste en zeer ondernemend en positief ingesteld zijn, terwij er daar een hire-and-fire beleid heerst. Je kunt dit artikel nu lezen op mijn website (in aanbouw) www.incompanytrainer.com
Reactie: Dit is een verschijnsel wat zich nog verder uitgaat breiden er zijn steeds meer bedrijven die de kennis en kunde van deze groep mensen of dit nu leidinggevendezijn of allround mederwerkers zijn hard nodig hebben, het is een groep die de overige medewerkers vaak weet te stimuleren, en ook relatief niet vaak ziek zijn
Reactie: Wat mij verbaast is dat het zo stil blijft op deze weblog. Zoals je zegt, Fred, wordt familiegevoel kennelijk erg belangrijk gevonden, maar niemand die weet hoe te werk te gaan. Ik moet trouwens ook het antwoord schuldig blijven. Ik ken wel bedrijven waar het familiegevoel in grote mate heerst, maar dat zijn dan ook vaak familiebedrijven, zowel grote als kleine. In bedrijven waar de eigenaar niet de directeur is kom ik dat gevoel steeds minder tegen.
Reactie: Een collega-adviseur vertelde me eens dat hij letterlijk van het ene op het andere moment zijn uurtarief van € 200 naar € 1.500 had ''opgeschroefd''. Waarop ik verbaasd riep: ''dat kán toch niet, dat pikt de klant toch niet!'' Zijn reactie was nuchter: hoe meer je vraagt, hoe liever de klant je heeft ... zeker grote bedrijven, die pronken met zo'n dure consultant! En neemt u van mij aan: hij heeft nog steeds een zéér goedlopende praktijk en draait gemiddeld zo'n vier declarabele dagen per week. Tel uit je winst!
Wat is nu de essentie van dit betoog: soms vragen organisaties erom beduveld te worden. Zeker grotere organisaties hebben een bureau uit de ''big five'' nodig, want stel je voor dat je op de golfcourse staat en moet vertellen dat je het geheel onbekende bureau X in huis hebt gehaald voor je juridisch advies, accountancy of consultancy! Status wordt soms mede bepaald door het externe bureau dat is ingehuurd. Dat laat overigens onverlet dat er ook bij deze bureaus zeker competente mensen rondlopen ... maar die lopen ook rond bij minder bekende (en minder dure) bureaus!
Reactie: Elders te vinden: ''Grote bedrijven ontevreden over huisadvocaat''. Met als eindconclusie dat zij toch vaak maar uit gewoonte en/of gemak bij de ''preferred supplier'' blijven en niet gaan uitkijken naar meer kwaliteit. Opvallend is dat het dan vaak gaat om grote advocatenkantoren: dure uren, veel overhead en de klantvriendelijkheid lijkt op de KLM-mentaliteit van de jaren 80. Mensen zijn geen rationele wezens, de homo sapiens heeft zijn/haar verstand gekregen om achteraf emotionele keuzes te kunnen ''goedpraten''. Want een dure consultant moét toch wel beter zijn dan een goedkope! En als ik altijd in de watten gelegd word ... dan wil ik altijd meer (en daarna nog meer).
Wat nu met de tips en suggesties van dhr. Hoetmer? Alle contactmomenten in kaart brengen en dan vervolgens ... de lat niet te hoog leggen, zodat de klant niet verwend raakt? Waar u ook voor kiest, rationeel zal het allemaal ongetwijfeld kloppen. Ik blijf er maar bij dat als het lukt om zodanig afscheid van een klant te nemen dat hij/zij daarna vrolijk en blij is en toeleeft naar onze volgende ontmoeting de loyaliteit wel goed zit. En als iedereen met die mentaliteit en houding een klant tegemoet treedt, dan ontstaat er binding en een relatie die niet stuk kan.
''Softe onzin'', hoor ik sommige mensen denken! Misschien wel, maar we zijn allemaal op z'n tijd klant en ga dan bij uzelf maar eens na wanneer u wél en wanneer u niét terug komt.
En laten we vooral niet vergeten dat de mens van nature ook vaak gemakzuchtig is: loyaliteit is soms simpelweg ''de gemakkelijkste weg''. Het enige probleem is dat er geen garanties op te geven zijn. ''Zo gewonnen, zo geronnen'', om het maar met een oud-Hollands gezegde uit te drukken.
Als ik maar kan lachen - en soms kan huilen - met een klant, dan heb ik een uitstekende band!
J.W. Egtberts.
P.S. Het is een kunst om mensen in hun waarde te laten.
Reactie: Heel vroeger leerden we toch al bij het vak psychologie dat een mens een aantal fasen doormaakt. Dat ongeveer rond het 28e levensjaar een mens zich achterom kijkend de vraag stelt: is dit de koers die ik wil varen en zo ja, Lig ik op koers?
Reactie: Als u eens naar de film 'The firm'' met Tom Cruise zou kijken dan kunt u daarin zien waarmee dergelijke advocatenkantoren zich zoal bezig houden.
Let vooral op het slot - de declaraties - dwz de rekening die u gepresenteerd krijgt.
Misschien geeft u dat wat inzicht - in het nederlandse klimaat onder academici - amici -
Reactie: Als ik vind dat mensen `nonsens' schrijven - ga ik dus ook mijnm tijd niet eraan verspillen om hen uit te leggen waarom ik dat vind.
Waarom ik u doorverwijs naar het wetenschappelijke onderwijs - is omdat - naar mijn ervaring - bijzonder veel nederlandse professoren/assistenten e.d. nonsens onderwijzen/doceren en publiceren. Dit maakt het bijzonder moeilijk om iets zinnigs te leren op de universiteit hier.
Je moet dan heel veel stages lopen e.d. en erg veel naast de studie lezen om het vak waarvoor je opgeleid hoort te worden ook te beheersen.
Dit is een persoonlijke mening. Als u het daar niet mee eens bent - jammer dan/of niet net zoals u wilt.
Als u wilt weten waarom iemand dat zou kunnen vinden dan heeft u vast wel mensen in uw directe omgeving - of professoren op de universiteit - die ervoor betaald worden (en heel erg goed betaald) om u uit te leggen waar u uw theorieeen nog iets zou kunnen bijwerken/aanscherpen
of dat ik toch gelijk heb en dat u achterhaalde nonsens schrijft.
Ik ben niet de expert - daarvoor moet u op de universiteit zijn - bij de hoogleraren (de fine fleur - de briljante geesten van deze maatschappij) ze krijgen niets voor niets vorste;lijke saklarissen.
Ik heb dit zelf als teamleider eens meegemaakt. Hoe meer je er zelf een punt van maakt (aandacht aan besteed), des te meer het ook een probleem wordt. Niet verzwijgen, maar open/aanspreekbaar zijn, gewoon goed je werk doen en iedereen naar kunnen optimaal in het team laten bijdragen heeft voor mij altijd goed gewerkt.
Reactie: Ik denk ook dat meningverschillen goed zijn zolang iedereen daarmee weet mee om te gaan. Mensen moeten kunnen begrijpen dat als er een conflict ontstaat twee of meer partijen bijbetrokken zijn. Ook moeten de mensen weten dat een conflict verscillende phases heeft en dat afhankelijk daarvan actie ondergenomen moet worden om de conflict voor eens en voor altijd te oplossen.
Reactie: OHRA et labora
Leuke televisiereclame. Kost een paar centen, maar dan HEB je ook wat. Totdat . . . todat je wil reageren. Na een week bijna uurlijks proberen te bellen heb ik het opgegeven. Bid en werk. Nou ja, vooral bidden dan, want werken doet het niet. Ga zo door, jongens, ga zo door.
Reactie: Menigverschillen zijn vaak juist nodig om een zaak van diverse kanten te kunnen belichten. Het moet alleen zo zijn dat na het kenbaar maken van die verschillen de partijen objectief genoeg zijn om een juiste keus te maken. Een koffie pauze wil ook nogwel eens helpen om de gemoederen te laten afkoelen. Als de voorzitter tijdig de beide menigen samenvat zal het in veel gevallen leiden tot een goede en gewogen beslissing. Doorschuiven naar een volgend overleg zal dan niet meer nodig zijn.
Reactie: Conflicten op de werkvloer worden meestal ervaren als een probleem. Mensen weten er vaak niet mee om te gaan en het conflict wordt vermeden, in de doofpot gestopt of ontkent (''Nou, een conflict wil ik het niet noemen...'')
Conflicten kunnen echter, op de juiste manier behandeld, ook positieve uitwerking hebben op de sfeer, de werkhouding en de uitvoering van het werk. Zij kunnen een bron zijn van vernieuwing en verandering. zij bevestigen de eigen identiteit van der personen of de partij, groep, afdeling. Zij verhogen het eenheidsgevoel van een groep, er tekent zich een scherpere groepsstructuur af en een sterker centraal leiderschap.En de motivatie kan sterk toenemen omdat het ''eigen'' gevoel, de ''identiteit'' en het doel, geprikkeld wordt.
Helaas is nog altijd de angst om 'overwonnen'' te worden, in het ongelijk gesteld te worden, vernederd te worden en andere negatieve emoties die gevolg kunnen zijn van een conflict een goede reden voor de meeste mensen om zich van een conflict te distantiëren.
Reactie: Ja, ik kies er zelf voor om kinderen te krijgen. Aan de andere kant ben ik geen leuke moeder voor kinderen als ik full-time thuis moet zitten. Waarom of of? Waarom niet een Scandinavisch systeem, waar het bijna een zonde is om je kinderen NIET naar de opvang te brengen. Daar zijn de kinderdagmedewerkers ook pedagogisch geschoold, een groot gebrek in Nederland. Waarom is het toch zo erg om kinderen naar een opvang te brengen? Waarom gaat het alleen om kwantiteit? Is het beter voor je kinderen als ik er veel ben? Ik vraag me dat af. Ik besteed liever quality time met mijn kinderen. Maar goed, dit zal wel een eindeloze discussie blijven. Ik denk echt dat het meer tussen de oren van mensen zit dat moeders er altijd perse moeten zijn. Laat kinderen een beetje vrij en laat ze maar wennen aan het feit dat ik er niet altijd ben, maakt ze ook meteen een stuk zelfstandiger.
