Reactie: Klopt eerlijk gezegd wel met mijn ervaringen toen ik rond de 28 was vonden de meeste van mijn leeftijdsgenoten zich ervaren en wijs genoeg voor een duurbetaalde management of consultancy functie - niet gehinderd door enige kennis.
Daar zaten ze vervolgens in de baas zijn tijd te beleggen of schiftelijke cursussen te doen - of op een andere manier hun zakken te vullen.
Reactie: Als student (en hopelijk aankomend manager) wil ik deze resultaten ook wel even bekritiseren:
a) Ik vraag me af of ''mijn'' generatie risicomijdend is, of alleen méér risicomijdend is dan de vorige generatie... Wanneer dit laatste het geval is, dan lijkt me dat geen slechte zaak: tien jaar geleden is immers verschrikkelijk veel geld verloren gegaan door investeringen in allerlei (risicovolle) dubieuze (internet)ondernemingen. Iets meer terughoudendheid zou dan ook niet verkeerd zijn.
b) De grote behoefte aan feedback lijkt me ook geen slechte zaak. Immers, zelfevaluatie kan zich alleen op bewust gedrag richten, en beslaat daarom slechts zo'n 10% van het daadwerkelijke gedrag.
c) Nog een reactie op de bovenstaande reactie van de heer Egtberts: om mij heen zie ik inderdaad veel aandacht voor creativiteit en innovatie, maar zelden in de juiste context. Te vaak worden beide begrippen als op zichzelf staand gezien. Zo hebben al m'n mede-studenten de mond vol van de kennisproductie en vernieuwing, maar houden zij zelden rekening met het feit dat er vráág naar kennis moet zijn, of dat men moet weten waar de kwaliteiten van een onderneming liggen voor die onderneming innovatie kan verkopen.
Dat feedback niet negatief mag zijn, en zelfkritiek ontbreekt, dat is inderdaad kwalijk. Dat is echter een trend die zich al langer afspeelt, een gevolg van de weinig principiële houding van managers. Wanneer het image een meer centrale rol gaat krijgen ten koste van de daadwerkelijke kwaliteiten, gaat het volstaan om kritiek weg te wuiven in plaats van ter harte te nemen.
Ik snap dat mensen achter hun bureau of op de bank denken dat starters niet zo verwend moeten doen en ook moeten zoeken naar banen onder hun opleidingsniveau. Twee jaar geleden heb ik gedurende een jaar gezocht naar een baan (als starter). In dat jaar heb ik 150 afwijzingen gehad, ondanks mijn twee diploma's (HBO en WO) en werkervaring (opgedaan in studententijd en tussen twee studies door). Na 40 afwijzingen ben ik ook op functies op MBO-niveau en HAVO-niveau gaan solliciteren. Maar ook voor deze banen werd ik niet aangenomen ('... te hoog geschoold. U vertrekt weer als de markt aantrekt.'). Uiteindelijk ben ik als freelancer gestart. Na twee jaar zoeken heb ik nu een baan als starter.
Ik heb altijd de instelling gehad dat je kunt werken als je dat wilt. Desnoods zou ik met mijn twee diploma's vloeren gaan vegen bij AH. Ook die wilden me niet hebben (te oud en dus te duur).
Uiteindelijk is er een baan te vinden. Het is alleen niet zo eenvoudig als: start maar onder je niveau met wat minder geld!
Reactie: Het lijkt me érg goed als de redactie van ManagersOnline maar ook die van Zibb.nl (en degenen die op dit issue-statement willen reageren) het volledige artikel in ManagementTeam lezen. Hieruit ontstaat een heel ander beeld van de ''patatgeneratie''. Een veel evenwichtiger beeld dat niet alleen een zekere risicomijding laat zien (wie in Nederland is nu eigenlijk niet risicomijdend?) maar een ambitieuze generatie die vooruit wil komen en in staat is om creativiteit en innovatie ruim baan te geven.
Mijn advies aan ManagersOnline is om in ieder geval niet meer klakkeloos alles over te nemen wat elders is samengevat in één alinea. Lees de oorspronkelijke bron! En maak daar dan een samenvatting van, dan komt er in ieder geval een wat objectievere berichtgeving uit de bus.
Reactie: Bij mijn vriendin op het werk (B-to-B verkoop per telefoon) wordt zakelijke e-mail door de receptie gelezen en naar de desbetreffende werknemer doorgestuurd. Als een werknemer een persoonlijke e-mail stuurt, krijgt diegene een waarschuwing omdat daar een streng e-mail beleid van kracht is.
Zelfs als iemand een persoonlijke mail krijgt toegezonden krijgt diegene ook een waarschuwing en van tijd tot tijd wordt zelfs internet afgesloten. De werkgever heeft bepaald dat internet daar geen prioriteit is. De werknemers vinden van wel
i.v.m. de kennis die ze over bedrijven willen opdoen voordat ze telefonisch contact opdoen (dit bepaald zelfs een deel van de kwartaalomzet.))
Nu is mijn vraag of iemand mij kan vertellen in hoeverre dit door de werkgever kan worden toegepast.
Volgens mij is de kern van de zaak de vraag of een (startende) hoogopgeleide een baan onder niveau aan moet nemen.
Als de situatie op de arbeidsmarkt zodanig is dat er weinig functies beschikbaar zijn waarin je je volle potentieel kunt benutten lijkt het mij logisch dat je solliciteert op een functie met een lagere kwalificatie. Je wilt toch aan de slag uiteindelijk! Dat daar dan een wat lagere financiële vergoeding tegenover staat is evident. Logisch dat er aan een minder belangrijke functie ook een minder aantrekkelijk prijskaartje zit, toch?
Bovendien zal iemand die een hoge potentie heeft en dit ook waarmaakt zich sneller ontwikkelen in een functie en daardoor vaak ook sneller stappen maken in een loonschaal.
De economie bloeit weer op en daarmee trekt ook de arbeidsmarkt weer aan. Ik ben benieuwd hoe snel het inkomen van de vorig jaar gestarten zich gaat ontwikkelen in de komende drie jaar. Mijn mening is dat dit snel zal zijn.
Reactie: Het bij elkaar voegen van strijdende partijen in een commissie om te streven naar een gezamenlijk product levert meestal alleen meer strijd op. Er wordt niet voor niets gestreden!
Belangrijk is om eerst de angel uit het probleem te halen, voor je zo'n opdracht geeft. Wat zijn de onderliggende belangen van de strijdende partijen? Als die niet duidelijk zijn of volledig onverenigbaar zijn, is het nutteloos om een commissie of projectgroep in het leven te roepen. Dus zoek eerst naar de belangen, probeer die te verenigen (inderdaad met veel schouderklopjes en waardering en vooral: er bestaat niet één waarheid en we willen er toch gezamenlijk eentje creëren). Denk maar aan de ugly orange case.
Een volgend belangrijk punt is de emotie. Hoeveel emotie is er al in de discussie geslopen? Op welke trede van de escalatietrap van Glasl dansen de betrokkenen? Zien ze elkaar nog wel als samenwerkingspartner? Hoeveel gezichtsverlies gaan ze lijden als ze toegeven? Of zijn ze al zo ver dat ze alleen nog de ander onderuit willen halen? In dat geval is een bezoekje van de conflictcoach of mediator nuttiger.
Reactie: @Marcel, verkrampt welnee, niet succesvol met solliciteren soms maar ik kreeg toch steeds weer de baan of de opdracht die ik wil hebben. Gelijk, jazeker, zolang ik niet overtuigd ben van andermans gelijk. Momenteel werk ik op 2 plaatsen tegelijk zelfs. Als freelance adviseur voor organisaties en inmiddels zo'n dikke 20 jaar bij verschillende bedrijven en momenteel bij een Amerikaans bedrijf. Zoals je wellicht zult weten moet bij zo'n Amerikaans bedrijf alles snel en efficient. Ik doe echter gewoon mijn ding zoals ik dat altijd al deed. Bevalt het ze niet dan kijk ik wel een deur verder, hoofdzaak, ik ga met plezier naar mijn werk en mijn arbeid en aanwezigheid levert meerwaarde, daar ben ik ook best fier op.
Kort en krachtig zit niet echt in onze Limburgse, Bourgondische cultuur vrees ik. We houden hier wel van gezelligheid en kweppen, anders ik wel! Als alles kort, krachtig en efficient moet lijkt mij dat juist zeer krampachtig, koud en zonder emotie dat vind ik dan ook 3 keer niks. Ik kan ook een goed luisterend oor zijn en mijn collega's, superieuren en ondergeschikten vinden mij een over het algemeen een prettig persoon maar niet iedereen is mijn ''vriend''. Zolang mijn ex- collega's en opdrachtgevers nog regelmatigeen praatje komen maken en ik nog steeds over de vloer mag komen als ik in de buurt ben heb ik gelijk, al wordt er nog zo geschoten op mijn statement hier.
Ik deed trouwens niks lievers als een gezellig babbeltje maken met de toeleveranciers, ambtenaren en uitvoerders en het was heel vaak de sleutel tot welwillendheid en wederzijdse affiniteit, pure emotie, meer waard dan koel en straight to the point om het maar zo te stellen. Zakendoen begint ook eerst met een etentje, een babbeltje en een borreltje, fantastisch toch?
Jammer dat je zo weinig energie hebt trouwens, energie kun je putten uit je werk, serieus.
Reactie: Ik denk dat er vooral arbeiders uit de lage lonen landen komen. Het verschil is juist dat wij de kennis hebben. En een goed startsalaris hoort daarbij. Wel moeten we af van de gedachte dat iedere hbo-er maar veel moet verdienen. Vaak is het zo dat een hbo-er in de praktijk nog maar weinig kan. Iemand met ervaring en zonder diploma is dan nog meer waard. De goede hbo-ers zullen zich snel ontwikkelen en deze mensen zijn hun geld dubbel en dwars waard!
Reactie: Een duidelijk verhaal. Hierin komt nog eens naar voren hoe belangrijk marketing eigenlijk is. Mijn ervaring is dat er té vaak gedacht wordt dat marketing alleen bestaat uit reclame maken en acties bedenken. Nee, marketing is voor mij in eerste instantie zorgen dat er een goede strategische, tactische en operationele planning op tafel ligt. Zorgen dat de organisatie op orde is en dán pas kijken hoe de markt bewerkt kan worden.
Reactie: Over (verondersteld) falend onderwijs het volgende: Kijkend naar de houding van de hedendaagse ouders, veel werken, grotere huizen en langere vakanties, dan kan het niet anders dan dat ze ''erg'' moe zijn aan het eind van hun werkdag. Tijd voor hun kinderen om ze te begeleiden in de vormende jaren wordt achterwegen gelaten. Dat wordt min of meer overgelaten aan de pedagogische kwaliteiten van de docenten. Dáár zit nu de fout. Docenten hebben inderdaad pedagogische kwaliteiten, maar die zijn afgestemd op kennisoverdrachtelijke- en sociaal communicatieve basis en kunnen en mogen nooit door falende carrière-ouders aangewend worden om ook maar eben de gedachte te hebben: ''dat hun kindren ook nog even opgevoed worden op school''.
Dat er ook de afgelope njaren veel ''drop-outs'' zijn geweest bij het onderwijs heeft enerzijds te maken met een snel veranderende taakstelling, maar ook door de abnormale wijze van brutaliteit en arrogantie van leerlingen.
Misschien moeten de ouders eens beter voorgelicht worden wat het betekent als zij overgaan tot gezinsvorming. Na de beschuit met muisjes en de kadootjes begint het pas echt.
Gebruik docenten waar ze goed in zijn en laat iedere ouder zich bewust zijn van zijn of haar opvoedende rol. Dan maar een vakantie minder of niet iedere 4 jaar verhuizen naar een groter huis, want dat is alleen maar uiterlijke schijn en vaak gedreven door naijver en grootheidswaanzin.
Reactie: Ik neem zelf al 15 jaar 3 honden mee naar kantoor, voor mij DE reden om loyaal te blijven aan deze werkgever en ook de reden waarom ik al zolang in een kantoorfunctie kan werken.
's morgen stress opgebouwd of vast in mijn hoofd op een probleem ? in de pauze met de honden gewandeld is het alsof de dag weer fris opnieuw begint, oplossingen/ingevingen komen spontaan naar boven tijdens het wandelen. Overwerken ? geen punt, even de honden uitlaten en ik heb weer ''alle tijd''.
Ik kan me voorstellen dat er wat collega's soms minder blij zijn, maar ook zij hebben hun onhebbelijkheden die mij wel eens storen. Uiteindelijk zijn we een kleine gemeenschap binnen een gebouw en hebben we elkaar te verdragen.
Reactie: Wellicht een verlies, als je sorry moet zeggen maar wat dan nog. Je kunt niet altijd gelijk hebben, geen fouten maken, en elke wedstrijd winnen. Je kunt wel een mooi visitekaartje afgeven als je laat blijken dat je een ''goed'' verliezer bent door toe te geven dat je fout zat door een excuus, je fout of vergissing toe te geven met een ''sorry''.
Helaas zijn er mensen die niet begrijpen dat iemand die sorry niet per definitie verloren en verslagen is maar wel zo handelen. Zelfs als ze niet deelnamen aan de ''wedstrijd''.
In sommige (bedrijfs-) culturen is je cariére voorbij als je een fout ruiterlijk toegeeft, daar ben je meer gebaat bij keihard ontkennen en een potje zwartepieten.
Wie in zo'n cultuur zijn fout toegeeft heeft meestal definitief verloren en krijgt geen kans meer op een revange.
Een verschrikkelijke cultuur maar wel het ware leven.
