26 mei 2010 -
Niet veel mensen hebben de baan waarvan ze droomden als kind. Als we ouder worden, krijgt de realiteit de overhand en voor we het weten zijn we een hele andere weg ingeslagen. Als er dan ook nog een partner gevonden moet worden, de hypotheek opgehoest moet worden, kinderen opgevoed moeten worden, lijkt die droom die u ooit had om astronaut te worden iets uit een ander leven.
Dat schrijft David Thompson op Management Issues. Voor de meerderheid van de mensen is werk geen doel op zich, maar een middel. U kunt er uw hypotheek en de kosten van uw levensonderhoud mee betalen. Natuurlijk, de meeste banen bevatten wel elementen die we leuk vinden en de meeste mensen vinden wel enige bevrediging in hun baan, maar uiteindelijk is een baan voor de meesten vooral een middel om de rekeningen te betalen. En dat begint te veranderen.
Motivatie
Voor managers, mensen die anderen proberen te motiveren en het beste uit hun team willen halen, roept dit enkele interessante vragen op. Hoe behoudt u bijvoorbeeld uw mensen nu de economie en de arbeidsmarkt langzaam aantrekken? Voordat de economie instortte was dit niet een vraag waarmee managers of, nog belangrijker, hun team, zich bezighield. Nu wel. ‘Mensen zijn het belangrijkste in onze organisatie´ was een veelgehoord cliché toen alles nog goed ging, maar werd door weinigen in de praktijk bewezen toen het minder ging.
Niet beloonde loyaliteit
Nadat ze aan den lijve ondervonden hebben hoe bedrijven zich opstellen jegens hen, vragen veel mensen zich opnieuw af welke rol hun werk in hun leven speelt. Geconfronteerd met aanhoudende onzekerheid, soms zelfs ontslag, vragen ze zich dit niet alleen af maar trekken ze ook conclusies. Niet zo verrassend. Betrokkenheid, hard werken en loyaliteit stelden immers weinig meer voor toen het moeilijk werd. Het resultaat: mensen denken er nog eens goed over na waar hun prioriteiten echt liggen. Voorwaarden
Alle cijfers met betrekking tot mensen die van carrière veranderen, verantwoordelijke topbanen verruilen voor die van (bijvoorbeeld) leraar, en hun ontslag aangrepen om eindelijk hun roeping te volgen door hun eigen bedrijf op te richten, wijzen allemaal in dezelfde richting: werken doen we nu op onze eigen voorwaarden. Voor managers en leidinggevenden vergt dit het loslaten van alles wat ze dachten te weten over hun medewerkers. Hebben ze het verknald? Hebben ze hun mensen zover gedreven dat ze de regels overboord hebben gegooid, nagedacht hebben over wat hun werk nou eigenlijk voor ze betekent en er een hele andere prioriteit aan hebben gegeven? Waarschijnlijk wel. Toch is dit niet alleen maar slecht, het kan wel eens het begin zijn van een hele nieuwe manier van werken. Maar die omslag zal niet makkelijk zijn voor managers. Wat ze nu moeten doen is mensen écht voorop stellen. Hen zien voor wat ze zijn: mensen, individuen, vaders en moeders, mensen met dromen. Dromen waarin meestal geen spreadsheets voorkomen. Het is nodig u in hen te verplaatsen, dingen vanuit hun perspectief te zien. Hoe zien ze dit, wat roept dat voor gevoel bij hen op, hoe veranderen ze hierdoor hun gedrag? Deze verandering vereist dat managers weer worden wat ze misschien allang vergeten waren: zichzelf. Ophouden alles te bekijken vanuit de organisatie en een ivoren toren, maar eerlijk, open, geïnteresseerd zijn, mensen helpen uit hun baan te halen wat ze zoeken. Zorg ervoor dat het werk mensen ook iets oplevert buiten werktijd, buiten kantoor. Alleen dan zullen ze blijven en hun beste beentje voor zetten. Durft u de uitdaging aan?
Bron:Management Issues
