Hebt u ook wel eens het gevoel dat u niet toekomt aan de dingen waar uw hart echt harder van gaat kloppen? Niet gedaan krijgt wat u wilt doen?
Dat is precies waarmee trainer en inspirator John Vrakking mensen helpt. Mensen helpen lekker te werken is zijn passie. Ze in beweging brengen. De dingen laten doen die ze leuk vinden. Iets ‘achterlaten’.
U vindt praktische tips voor effectiever en leuker werken op www.johnvrakking.nl
John Vrakking is een bevlogen spreker. Zijn inspirerende presentaties snijdt hij voor u graag op maat.
Ook weleens moeite om aan iets te beginnen? Kun je jezelf er niet toe zetten? Terwijl je toch uit ervaring weet dat het achteraf meestal wel meevalt? En dat het vaak plezierig is om het maar achter de rug te hebben? Uitstelgedrag… Lees wat erachter kan zitten en doe er wat aan.
Het apparaat waarop je dit artikel leest is zeer waarschijnlijk in staat tot MultiTasking. Dat wil zeggen dat het in staat is tot het uitvoeren van meerdere taken (programma-opdrachten) tegelijkertijd. Sinds dit mogelijk werd, omarmden wij het in onze eigen werkwijze ook als vanzelfsprekend. We doen inmiddels niet echt meer méé als we niet ook veel-dingen-tegelijkertijd-kunnen.
Als professioneel trainer mag ik regelmatig helpen om de onderlinge communicatie in een team naar een hoger niveau te tillen. Behalve die interventie waarderen ze vaak ook dat ze eindelijk weer eens iets in gezamenlijkheid mogen doen. Ja, zo gaat dat kennelijk: binnen de meeste teams van zelfstandig werkende professionals vervreemden mensen uiteindelijk zo ongeveer van elkaar.
Na jaren van standaard PowerPoint-presentaties kreeg John Vrakking een gouden tip om voordrachten voortaan heel anders aan te pakken. Hij ging er mee aan de slag. "Het sloeg in als een bom," zegt hij nu tot zijn eigen verbazing. Benieuwd naar deze aanpak?
De ingrediënten om jouw mensen uit de klaagstand te halen zijn verantwoordelijkheid bij hen laten, zelf positief blijven en bijdragen aan een oplossingsgerichte cultuur. John Vrakking beschrijft hoe je dat aanpakt.
Als leidinggevende wil je dat je mensen zelf verantwoordelijkheid dragen, zelf initiatief ontplooien en daarnaar handelen. Wie dit niet duidelijk laat blijken, is binnen de kortste keren als leidinggevende toch zelf weer in het proces aan het werk. En dat terwijl je graag vanaf de buitenkant het proces wilt ondersteunen. John Vrakking beschrijft vier manieren om medewerkers verantwoordelijkheid te laten nemen.
Wees eerlijk: wat is er van de doelstellingen die je voor dit jaar geformuleerd hebt, terecht gekomen? Laat me raden: niet bijster veel. Een troost: nog maar een half jaar en er zijn weer nieuwe kansen. Dan is er weer een nieuw jaar, nieuwe voornemens. Met opnieuw dezelfde doelen, dat dan weer wel. Zinloos dus: lees waarom je met doel-denken geen schijn van kans hebt.
Vaak gaat je dag voorbij zonder dat je dat in de gaten hebt. Vaak ook heb je aan het eind van de dag dingen gedaan, waarvan je ’s ochtends niet wist dat ze voorbij zouden komen. En te vaak is er dan van je eigen ToDo-lijstje niet veel terecht gekomen… Herken je dat?
Stilstand is achteruitgang – omdat ook jouw organisatie verder moet, zul je willen dat jouw mensen regelmatig wat nieuws leren. In het meest ideale geval kun je tevoren vaststellen wát ze moeten leren en er een training voor ontwikkelen. De eindtoets laat zien of dat doel gehaald is, of ze klaar zijn voor de echte wereld en daarmee bijdragen aan de gewenste organisatieverandering. Maar wat nu als ze na de training direct aan de slag moeten, in de werkelijke situatie? Zou je ook ontspannen en met ruimte voor fouten kunnen laten leren in de praktijk? Zou jij als leidinggevende die ruimte durven bieden?
Zo langzamerhand zijn medewerkertevredenheidsonderzoeken wel ingeburgerd. Wettelijk verplicht zijn ze niet, maar medewerkers die tevreden zijn over hun werk, de werkomgeving en de organisatie presteren beter en dragen bij aan het succes van de organisatie. Om die tevredenheid te meten en vervolgens te kunnen verbeteren, wordt dus vaak het medewerkerstevredenheidsonderzoek (MTO) ingezet. Wat kun jij ermee?
Als mensen voelen we ons boven de dierenwereld verheven, omdat we tot denken in staat zijn. Dat zou ons humaner maken, beter in staat om leven-en-laten-leven vorm te geven door ons mededogen en invoelingsvermogen. In de praktijk valt dat nogal tegen, aldus John Vrakking.
Waar mensen samenwerken vliegt soms ineens het deksel van de pan. Het komt voor in bedrijven en organisaties, in de profit- en non-profitsector. Zomaar, op een afdeling op de zaak of in de muziekcommissie van je koor. Maar ook binnen een vakgroep, tussen de partners van een advocatenkantoor en bij medisch specialisten in een maatschap. Hoe ga je daarmee om?
Wanneer we iets doen dat buiten onze dagelijkse routine valt, op onbekend terrein raken, ontwaakt er iets in ons bewustzijn. Wij mensen keren dan naar binnen en we worden onzeker. De nieuwe situatie doet een appèl op onze vecht/vlucht-reflex. Dat kun je wegredeneren, want er is niet vaak iets echt levensbedreigends en wegrennen voor iets waarvoor je zelf een keuze hebt gemaakt is ook onzin. Maar de dreiging zit tussen onze oren en de mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest…
"Het zijn net kinderen, maar dat mag je niet zeggen," verzuchten leidinggevenden wel eens als het over hun medewerkers gaat. Zit daar misschien iets in? Klopt het wel dat het brein na een fase van puberen is uitgerijpt?
